Kocia część rodziny

Na blogach na lewo i prawo trąbi się o kociakach, a skoro ja też je mam to dziś oddaję im głos. Tzn niezupełnie, bo w sumie pisać będę ja, ale jeśli jest coś, co odciągnie mnie od malowania paznokci na tyle mocno, że przez kilka dni nie chce mi się tego robić to zdecydowanie są to wizyty u mamy. Mama jak to mama, ale koty w tym domu to chyba największy skarb jaki mogłabym stamtąd wynieść. Nie telewizor, nie maszyna do szycia, nie automat ani nie laptop. Koty. Pierwszego kota, który pojawił się u mnie w domu pamiętam jak dziś. Był czarny, mały i chował się w szafie bo miał dość przytulania (i zgadnijcie kto go tak namiętnie do serca przygarniał!). Nie chciał, skubany. Okazało się jednak, że Babcia miała alergię i kociak zamieszkał u sąsiadki, a ja przez bity tydzień chodziłam upłakana, zła i obrażona na cały świat. Byłam dość upartą sześciolatką :D

Potem przeprowadzki uniemożliwiały mi posiadanie kota, mama zgodziła się tylko na chomika, który swoją drogą był jednym z najlepszych pupilków, jakie miałam (a miałam ich ogrom). W końcu mama zakotwiczyła w jednym miejscu i tak stałam się posiadaczką ojczyma i niewiele później kota. Krzysiek kota przyniósł na moją prośbę, zawsze darzył mnie ogromnym zaufaniem i nauczył mnie wielu rzeczy. Wiedział, że kot nie będzie widzimisiem, więc nawet mama nie miała nic do gadania :P Kotka została Baśką i... ukochała sobie Krzyśka. No choćby się waliło i paliło nie przyszła do nikogo, tylko do niego. Chwilami siadała mi na kolanach, ale bardzo rzadko, jak tylko widziała ojczyma to biegła do niego na złamanie karku. Winę zwalam na to, że Krzysiek przynosił jej ryby, które swoją drogą były jej ulubionym daniem.

Potem trafiła do nas Bambaryłka. Dla mnie to po prostu Bambus/Bambuś. Od zawsze puszysta, gruba i tak niezdarna, że aż bolało patrzenie na nią jak skakała po meblach. Krzysiek przyniósł ją jako kocię tak małe, że trzeba ją było karmić butelką. Od razu trafiła do mnie do pokoju, ja dostałam od ojczyma usprawiedliwienie do szkoły na tydzień i miałam się kotem opiekować. Od tego zależało czy z nami zostanie, bo choć dom był duży i mieszkaliśmy na wsi, to obawy że coś pójdzie nie tak były ogromne. Uczyłam się dobrze, więc K. ponownie okazał mi zaufanie i takim sposobem Bambuś został moim kotem. Pakowała mi się do plecaka (jako 10cio latka nie mogłam nosić torby na jedno ramię), nie zliczę ile razy otwierałam w szkole plecak i spod stroju na wf patrzył na mnie kudłaty pyszczek. Po jakimś czasie wolała moją mamę, ale w dalszym ciągu to na moje wołanie reaguje szybciej. Jest mistrzynią wkurzania ludzi, w środku zimy drapała drzwi żeby jej otworzyć, a jak już człowiek pogodził się z faktem że zaraz mu -15stopni pieprznie w twarz i gołe nogi, to kotka postanawiała... przeciągnąć się w progu. Królewna taka.

Bambus dość szybko potrzebował towarzystwa. Baśce to było nie w głowie, bo tolerowała tylko ojczyma, więc do domu trafił Bąbel. Wbrew pozorom to kotka, ale imienia nigdy nie zmieniono. Raczej indywidualistka, ale w nocy spała ze mną w łóżku. Robiła co chciała, rzadko okazywała jakiekolwiek zainteresowanie obcym ludziom. Niestety, ktoś nam ją zabrał a gdy wróciła do nas po miesiącu była czysta, pachnąca i z obrożą. I w ciąży. Okociła się w nocy na moich nogach (możecie sobie wyobrazić pierwszą reakcję na krew na rękach i odrętwiałe nogi). Niestety, kocięta nie przeżyły a Bąblówna została wysterylizowana. Generalnie wszystkie kotki to przechodziły, ta nie zdążyła przed uprowadzeniem. Jakiś czas później musiałyśmy ją uśpić, bo weterynarz spartaczył zabieg i kotka gasła nam w oczach. Zanim ktokolwiek się zorientował o co chodzi było za późno. Bąblówna była niesamowitą modelką, uwielbiała moje szczury (spała z nimi na łóżku i nigdy nie zrobiła im krzywdy). Zanim odeszła była przeogromną milusińską, wręcz pchała się na kolana. Do dziś mam wyrzuty sumienia, że ją odganiałam w ostatnich jej dniach.

Niewiele po jej odejściu znalazłam dwa kociaki w śmietniku. Mieszkam w dość dziwnej dzielnicy, więc na porządku dziennym były takie "niespodzianki". Piski kociąt były tak podobne do popiskiwania noworodka że bez wahania zaczęłam je odgrzebywać. I wierzcie mi, głęboko w poważaniu miałam wtedy komentarze przechodniów. Kocięta zatargałam do domu i próbowałam przekonać mamę, żeby zostały. Mama jednak była nieugięta i po kilku wizytach u weterynarza Twixy zamieszkały u ojczyma na wsi. Z tego co wiem mają się dobrze i co roku rozkopują mu grządki i kradną marchewki. Jeden przynosi też martwe szczury do domu i zostawia ojczymowi w butach, więc poniekąd cieszę się, że nie mieszkały ze mną ;D

Mama w międzyczasie chyba pożałowała oddania Twixów. Gdy sąsiadka pomiędzy jednym ciągiem alkoholowym i drugim odkryła że ma małe koty to mama jednego zabrała do nas. Warunek był jeden - miał być czarny. Tak trafiła do nas Żyleta. Chuda, złośliwa i chwilami rozbrajająca nas swoim zachowaniem. Spała w doniczkach (w tym na mojej koniczynie) w Bambusiątku znalazła sobie matkę zastępczą. Dziś jest pieszczochem ogromnym, uwielbia siadać na kolanach i wbijać pazurki, mruczy jak mały traktor i jeśli ktoś coś zrzucił z parapetu to wiadomo, że to ona. Raz prawie zrobiła mi dość dużą krzywdę, najpierw zrzuciła doniczki z parapetu, a gdy odsunęłam fotel i zaczęłam zamiatać ziemię - wskoczyła na oparcie. Fotel się przechylił i poleciał mi na plecy. Bolało, oj bolało :D

Ostatnia, najmłodsza z moich kotek miała na imię Pyxe. Miała, bo mama nazwała ją Orzeszkiem i tak zostało. Orzeszek to mój kot, nie śpi z nikim poza mną i przeżywamy katusze, gdy mam wylatywać. Trafiła do nas przypadkiem, podczas wieczornego spaceru z przyjacielem przeszła koło nas. Oczywiście musiałam ją pogłaskać, była mega przyjazna. Włóczyła się za nami przez godzinę, na końcu jadła koło mnie coś, co sobie sama upolowała. Od jezior do mojego domu jest spory kawałek, więc gdy ponad połowę drogi przeszła zabrałam ją po prostu pod kurtkę (lało okropnie) i w tajemnicy przed mamą zabrałam do pokoju. Miała pokręcone wąsy, trzeba ją było odrobaczyć i odpchlić, ale było warto. Przez jakiś czas rozwieszałam ogłoszenia o znalezionej kotce, ale nikt się nie zgłosił więc została z nami.

Gdzieś w międzyczasie przewinął się przez dom Diabeł Tasmański, który był okropnym łakomczuchem i to go zgubiło (porwał ojczymowi rybę, zakrztusił się ością i nawet weterynarz mieszkający dwa domy obok nie był w stanie pomóc). Drugim kocurkiem był Ludwik, który przypałętał się do domu przez okno. Jak wszedł tak został, nikt nie miał serca go wyrzucić. Niestety dzieci sąsiadki wyniosły go na budowę i ślad na kilka miesięcy po nim zaginął. Znalazł się, bez uszka i bez łapki, u rodziny mieszkającej spory kawał od mojego domu. Wiem, że było mu tam dobrze i to najważniejsze. Wstyd się przyznać, ale jako nastolatka byłam mocno bojowniczo nastawiona do ludzi, którzy zaszli mi za skórę więc Ludwika pomściłam. Co prawda nie urwałam nikomu ucha ani nogi, krew też się nie lała.

 Jak widać było tego sporo, ciekawe ile osób doczyta post do końca :D

Ej, no uśmiech do zdjęcia!