Jak staliśmy się niewolinkami Facebooka

Jakiś czas temu toczyła się w mojej skrzynce Facebookowej rozmowa. Przebiegła mniej więcej tak:

Ktoś: Byłaś na fb, lajkowałaś, komentowałaś a do mnie się nie odezwałaś.

Ja: No byłam na chwilę, ale ważne rozmowy odłożyłam na lepszy czas.

No i tu się zaczyna konkflikt interesów, bo jak kogoś interesuje Twoje życie, to wie dokładnie kiedy i co zalajkowałeś, co skomentowałeś, gdzie byłeś (brawo dla FB za wprowadzenie lokalizacji, która chwilami jest z dupy wzięta). No i oczywiście wie kiedy i o której odczytałeś wiadomość. A to, że nie odpisałeś to idealna okazja, żeby Cię opierdzielić albo pomarudzić. 

Pamiętam, że 15 lat temu ludzi szukało się pod trzepakiem (miejscówka z mojego dzieciństwa, nie zliczę ile razy rozwaliłam sobie tam łeb, kolana albo łokcie), zawsze było wiadomo gdzie ktoś siedzi i która "mama" jest wołana z podwórka, żeby zrzuciła butelkę z wodą/oranżadą albo kanapki z masłem i cukrem. Nie było telefonów, GPS mieliśmy w małych palcach, każdy wiedział wszystko bez potrzeby publikowania tego na jakiejkolwiek ścianie. Teraz wiemy kto z kim spał, ale ciężko się dowiedzieć czy koleżance z podstawówki, która mieszka 3 domy obok nie potrzeba tabletek na ból gardła albo czy sąsiad, który zawsze częstował nas cukierkami nie miał zawału.

Mój wniosek? Zacznijmy rozmawiać, a nie czatować. Bo czat to dla mnie coraz częściej rzecz, której nie sprawdzam zbyt regularnie i dokładnie. A jeśli już, to mamy jeszcze jeden problem... Przeczytałam? Super. Nie odpisałam? Nie miałam czasu, zapomniałam (zdarza mi się) albo po prostu mi się nie chce. A jak mi się nie chce, to zrobię to później, jak już mi się zachce. Albo nigdy, bo takie mam prawo. A Panu Z. życzę powodzenia w interesach i oby nie zrobił z Instagramu takiego samego ścierwa jak z Facebooka.