FIT: Dlaczego i jak zaczęłam treningi na siłowni

 Rozpisywałam niedawno treningi dla kilku moich czytelniczek. Padło wtedy pytanie co sprawiło, że zaczęłam chodzić na siłownię. Dało mi to pytanie do myślenia, bo ani nigdy nie narzekałam na nadwagę, ani nie zależało mi na mięśniach. A jednak na siłownię poszłam. Czemu? Bo duma. Mieszkam z człowiekiem bardzo aktywnym, podpuszczającym mnie na każdym kroku i dodającym mi motywacji nawet podczas prasowania sterty koszul. Prowokował, prowokował i wyprowokował. Kupiłam ekwipunek i poszłam.

 Tutaj powinna się jednak znaleźć krótka historia na temat rudej Dominiki, która nienawidziła lekcji wf-u, chyba że był na basenie, nienawidziła grać w siatkówkę bo wada wzroku utrudniała jej grę a każdy wysiłek kończył się zadyszką. Do tego nigdy nie była orłem jeśli chodzi o koordynację psycho-ruchową :) No ale że szkapą była, to w nosie ćwiczenia miała. Taka właśnie byłam :)

Początki na siłowni wspominam przyjemnie. Były zakwasy, łzy i kłótnie w domu (bo mój współlokator był wtedy również moim trenerem personalnym). Ważyłam 55kg, miałam 72cm w talii, 84 w biodrach i 51 w udzie. Taki klocek, ale cienki. Cellulit miałam, chociaż ledwo widoczny. Do tego 163cm wzrostu, 21% tłuszczu i zero kondycji. ZERO! Siłę miałam, a jakże, ale nie w tych mięśniach, w których bym chciała :)

Potrenowałam kilka miesięcy i nagle uderzyło we mnie totalne wymęczenie. Nie mogłam się zmobilizować do ćwiczeń, nie trzymałam diety, płakałam o byle gówno i generalnie czułam się jak gówno. Dzisiaj wiem co było powodem, więc po prostu ten powód ze swojego życia wypieprzyłam :) Zanim to się stało nie miałam motywacji, nie chciało mi się czekać na efekty. Do tego bardzo blokował mnie powalony tryb życia - długie godziny pracy, przemęczenie nauką i obowiązkami domowymi, długie dojazdy z domu do centrum i z powrotem. Chodzenie na siłownię bez PT było dla mnie nie do przeżycia, nie wiedziałam co ze sobą zrobić.

Co zrobiłam? Kupiłam nowe buty na siłownię, poprosiłam PT o nową rozpiskę i.. poszłam na siłownię. Sama. Poznawałam nowych ludzi, postawiłam sobie nowe cele i walczyłam. Znowu - pot, łzy, krew też była. Poprawiłam dietę, wyznaczyłam sobie małe nagrody za konkretne osiągnięcia i po prostu w tym trwałam. Widziałam siebie w lustrze, widziałam reakcję męskiej części siłowni i to dawało mi kopa. Tu jednak warto dodać, że 90% mężczyzn będzie miało mnie i Was w dupkach, bo skupią się na swoich ciałach :)

Dzisiaj mam 61cm w talii, 89 w biodrach (i idzie w górę, tak jak chciałam!), 55 w udach i ważę 54 kilo. Poziom tłuszczu spadł do 15%, potrafię biec przez 45 minut bez najmniejszego problemu i podnoszę większe ciężary niż sama ważę. Da się? Da. Rozpisuję sobie nowe treningi co 5-6 tygodni, nie trzymam ostrej diety, unikam śmieciowego jedzenia i dalej walczę o centymetry na tyłku. Wincyj chcę!

Co poza siłownią? Rolki, basen i rower. Nie często, bo czasu brak ale co kilka dni staram się upchnąć 45 minut czegoś innego niż hantle i bieżnie :) Co mam z ćwiczeń, poza fajniejszym ciałem? Antydepresant, odstresowywacz, i wspaniałych przyjaciół, którzy przytulają się do mnie nawet jak spocę się jak świnia!