Życie w UK: opinie o Polakach

 Przed wylotem do Polski zadałam pytanie o czym chciałybyście poczytać na blogu. Jeden komentarz spodobał mi się szczególnie, a brzmiał tak:

Byłoby mi bardzo miło, gdybym zobaczyła Twoją opinię o Polakach w UK - Twoje spostrzeżenia, czy byłaś traktowana z dystansem i czy spotkałaś się z przejawami swego rodzaju dyskryminacji, tudzież czystego rasizmu. Dalej, wiesz coś może o polskich dzieciach w brytyjskich szkołach?
I ogółem, jak Ci się tam żyje i czego Ci brakuje? ;)
Pozdrawiam,
Monika.

 O dzieciach będzie osobny post, bo chciałabym trochę bardziej zagłębić się w temat zanim coś napiszę.  Skupię się natomiast na samym odbiorze Polaków przez Brytyjczyków i całą rzeszę osób, które o Polsce wiedzą mało a czasami prawie nic. No, może poza tym, że Polacy są źli bo kradną im pracę. Tak proszę państwa, będzie dziś troszkę sarkazmu :)

 Zacznę od tego, że wyjeżdżając do UK nie spodziewałam się tak dużych zmian w swoim życiu, a że obracałam się wtedy tylko w otoczeniu Polaków, to wszystko było trochę łatwiejsze. Pierwsze BUM nastąpiło w pierwszej pracy. Wystraszona jak młoda płotka zostawiłam wystawiona na próbę. Wiele razy słyszałam, jak to Polacy są super mili a potem obgadują Cię z innymi. No i pech chciał, że przekonałam się że tak się naprawdę dzieje. Zamiast pomagać sobie na obczyźnie jeden drugiemu próbuje jeszcze dokopać. Nie jest to reguła, i znam ogrom przecudownych osób, ale mimo to odsetek tych mącących jest naprawdę duży. Przykre to jest, bardzo.

Druga sprawa to stereotypy. Jak ktoś pyta skąd jestem i odpowiadam, że z Polski to słyszę trzy słowa: kurwa, wódka i rasistka. Od kurwy się nie obronię, sama klnę chwilami dość siarczyście. Wódka też zawsze spoko, bo nie raz i nie dwa sprawdzałam jak smakuje. No ale ta rasistka to już przesada. Czemu? Ano temu, że wyjeżdżając uważałam, że czarny ma takie samo prawo do pracy w UK jak biały. Dopiero po jakimś czasie dotarło do mnie, dlaczego jest tutaj tyle nienawiści do osób z Afryki czy krajów muzułmańskich. Dalej uważam, że rasistką nie jestem, aczkolwiek wkurza mnie, że to jest ZAWSZE jednostronne. Ja jestem rasistką, bo zmuszam czarnego do pracy, czarny nie jest rasistą chociaż wyzywa mnie od dziwek bo mam krótkie spodenki czy sukienkę do kolan. Boli, bardzo.

Generalnie z rasizmem w moim kierunku spotykałam się niezwykle rzadko, nigdy nie doświadczyłam go ze strony Brytyjczyków. Dyskryminacja i owszem, zdarzała się, ale znowu musiałabym tu wplątać osoby o innej karnacji, a wtedy zaleciałoby rasizmem z mojej strony, więc wiecie jak jest. Cichosza, bo będą smutni i źli. 

 Generalnie Brytyjczycy Polaków lubią, bo jak sami mówią jesteśmy pracowici i sumienni. Robimy dwa razy szybciej to, co inni męczą i skończyć nie mogą. Wielu z nas pracuje za najniższą krajową, a mimo to jest szczęśliwa, bo stać nas na dużo więcej niż w Polsce. Smutne jest oczywiście życie bez rodziny czy przyjaciół, ale i to da się znieść. No i jest też część społeczeństwa, które zamiast wziąć się do pracy woli siedzieć na d... tyłku i użalać się, że imigranci kradną im pracę, podczas gdy tej pracy wcale nie brakuje. Wystarczy poszukać i mieć odrobinę uporu. Ciągnie mnie do ojczyzny, ale to tutaj żyje mi się dobrze i spokojnie, więc póki co pobawię się w złodzieja pracy i rasistkę. A co będzie za kilka lat? Zobaczymy :)

 A na koniec humorystycznie: