Porozmawiajmy o kompleksach

Kilka dni temu Ania opublikowała ciekawy post o kompleksach. Przeczytałam go (jak większość postów Ani) od deski do deski. Usiadłam sobie wtedy, wyjęłam kartkę i narysowałam siebie tak, jak odbieram swój wygląd. To za małe, to za duże, to za krzywe. Przeanalizowałam każdy kawałek swojego ciała po czym zgodnie z tym co pisze Ania zastanowiłam się skąd wzięły się te kompleksy.
  Podzieliłam je na dwie grupy - te, które wypomnieli mi kiedykolwiek ludzie i te, których nie zauważa nikt oprócz mnie. Następnie sprowokowałam kolegę do rozmowy o kompleksach właśnie. Gdy zapytał mnie czy ja mam jakieś, podałam mu te, które dotyczyły drobnostek. I - co zabawne - 3/7 skwitował "o, faktycznie". Resztę uznał za bzdurę totalną.

Te, które określił jako bzdurę wymieniłam na początku. I tak moje hobbitowe stopy, kubańskie łydki,  grube policzki i małe oczy przestały mnie drażnić. W gruncie rzeczy nigdy nie drażniły mnie jakoś strasznie, ale często to sobie wypominałam. Skoro to tylko moje widzimisię to po co się tym przejmować? :)
 Duży nos został określony jako zadarty. Dostałam też pełno zdjęć ludzi z naprawdę wielkimi nosami. Uznałam, że od tego jest makijaż, żeby ewentualnie coś skorygować. Kostki w palcach mam dziwne, bo wybiłam sobie kiedyś 8 palców (taaaak, ja wiem, że to powtórzenie!). Naraz. Cudowna sąsiadka sama mi je nastawiała i skończyło się tak a nie inaczej. Nie zrobię z tym nic, a przecież nie będę operować palców! W zasadzie jedyny problem z kostkami jest taki, że pierścionki ciężej przechodzą. Z drugiej strony przynajmniej ich nie gubię :D Tym samym obróciłam wadę w zaletę. Da się? Da się! Ostatnim problemem było odstające ucho. Prawe. Odkąd pamiętam chrząstka w tym uchu była o wiele bardziej miękka, i choć nie wyglądam jak Miś Uszatek, to jednak zauważam różnicę. Tu niestety od pierwszej klasy szkoły podstawowej miałam schody. A to starszy "kolega" mnie w nie pstryknął, a to ktoś się śmiał. Bolało jak cholera, szczególnie że jako dzieciak miałam spory problem z akceptacją swojego wyglądu (siema rudzielcu z piegami, wybitym zębem, wiecznie posiniaczonymi nogami i ranami na kolanach). Co zrobiłam żeby nie było widać ucha? Nic! Bo znowu jest cała masa ludzi z uszami większymi i bardziej odstającymi niż moje. Ponadto im starsza jestem tym bardziej lubię to, że nie każdy może sobie ucho zwinąć w rulonik ^^ 

W ramach walki z kompleksami wypisałam ich oczywiście jeszcze więcej. Każdy wyszukałam w googlach, każdy spróbowałam zamienić w zaletę, coś wyjątkowego. Nie poszło mi z jednym i pewnie długo nie pójdzie, ale już to co do tej pory osiągnęłam uważam za duży sukces. Nad największym kompleksem jaki kiedykolwiek miałam pracowałam od dawna. Wszystko zaczęło się od tego, że w gimnazjum nie mogłam się pochwalić obfitym biustem, a że w klasie miałam kilka dziewczyn, które miały czym oddychać, to i faceci dawali jasno znać które z nas są  fajniejsze. Razu pewnego jeden z nich zapytał, czy nosiłabym buty gdybym nie miała nóg. Niewiele myśląc odpowiedziałam że nie. Wtedy padło zdanie to po co ci stanik. Z czasem oczywiście teorie na temat mojego biustu wcale nie były lepsze i słyszałam, że pewnie sobie skarpetki włożyłam. Dziś się z tego śmieję, ale gdzieś dalej został ten pieprzony kompleks. Jeszcze drania pokonam!
Wniosek na dziś? Nie dajcie się i miejcie w nosie co inni myślą. Macie się czuć dobrze w swoim ciele, i to Wam ma się podobać. Nie wszystkim wokół.